Tak więc, kiedy Jezus prosi was i mnie, abyśmy odpokutowali, prosi nas, abyśmy zmienili nasz umysł, wiedzę, ducha, a nawet sposób, w jaki oddychamy. Prosi nas, abyśmy zmienili to, jak kochamy, myślimy, służymy, spędzamy czas, traktujemy nasze żony, nauczamy dzieci, a nawet dbamy o nasze ciała. Nic bardziej nie uwalnia, nie uszlachetnia ani nie jest bardziej istotne dla naszego osobistego rozwoju niż regularne, codzienne skupianie się na pokucie. Pokuta to nie jest wydarzenie — to proces. Jest kluczem do szczęścia i spokoju umysłu. Pokuta w połączeniu z wiarą otwiera nam dostęp do mocy Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa.

„Możemy lepiej postępować i być lepsi”, konferencja generalna, kwiecień 2008

Ewangelia Jezusa Chrystusa rzuca nam wyzwanie, abyśmy dokonali w sobie zmian. Jej najczęściej powtarzanym przesłaniem jest „odpokutowanie”, a odpokutowanie oznacza zarzucenie wszystkich naszych zwyczajów - osobistych, rodzinnych, etnicznych i narodowych - które są sprzeczne z przykazaniami Boga. Celem ewangelii jest przeobrażenie zwykłych istot w obywateli celestialnych, a to wymaga przemiany [...].

Jezus przykazał nam, abyśmy się nawzajem miłowali i my okazujemy tę miłość poprzez różne sposoby służenia sobie nawzajem. Przykazano nam również, abyśmy kochali Boga i my okazujemy tę miłość poprzez ciągły proces pokuty i przestrzeganie Jego przykazań (zob. Ew. Jana 14:15). A pokuta to coś więcej niż zaprzestanie grzeszenia. Pokuta w najszerszym pojęciu wymaga zmiany. Musimy odrzucić wszystkie nasze tradycje, które są sprzeczne z przykazaniami Boga. Kiedy w pełni uczestniczymy w kulturze ewangelii Jezusa Chrystusa, stajemy się „współobywatelami świętych i domownikami Boga” (List do Efezjan 2:19).

„Odpokutowanie i zmiana”, konferencja generalna, październik 2003

Większa świętość nie przychodzi na zwykłą prośbę. Przychodzi, gdy czynimy to, czego Bóg wymaga od nas, by nas zmienić.

„Świętość i plan szczęścia”, konferencja generalna, październik 2019

Nasza gotowość do pokuty pokazuje naszą wdzięczność za Boski dar i za miłość Zbawiciela oraz jego poświęcenie za nas. Przykazania i przymierza kapłańskie są testem wiary, posłuszeństwa i miłości do Boga i Jezusa Chrystusa, ale co ważniejsze, dają nam możliwość doświadczenia miłości od Boga i otrzymania pełni radości zarówno w tym życiu, jak i w życiu, które nadejdzie [...].

Pamiętajcie: niebiosa nie będą wypełnione tymi, którzy nigdy się nie pomylili, ale tymi, którzy rozpoznali, że zboczyli z kursu i skorygowali swoją drogę, by powrócić do światła prawd ewangelii.

Im bardziej będziemy cenić słowa proroków i je stosować, tym łatwiej rozpoznamy, kiedy zbaczamy z kursu - nawet jeśli to kwestia kilku stopni.

„Kwestia kilku stopni”, konferencja generalna, kwiecień 2008

Zaproszenie do pokuty z rzadka jest głosem reprymendy, lecz raczej pełną miłości prośbą, by „zawrócić” i powrócić do Boga. Jest to wezwanie kochającego Ojca i Jego Jednorodzonego Syna, abyśmy bardziej niż do tej pory wznieśli się na wyższe poziomy życia, abyśmy się zmienili i poczuli szczęście płynące z przestrzegania przykazań. Będąc uczniami Chrystusa, cieszymy się błogosławieństwem pokuty i radością uzyskania wybaczenia. Stają się one częścią nas, kształtując nasz sposób myślenia i odczuwania [...].

W większości przypadków pokuta jest cichym, zupełnie osobistym i codziennym poszukiwaniem pomocy Pana w podjęciu potrzebnych zmian.

W większości przypadków pokuta jest bardziej jak podróż niż jednorazowe zdarzenie. Nie jest łatwa. Podjęcie zmian jest trudne. Wymaga biegnięcia pod wiatr i płynięcia pod prąd. Jezus powiedział: „Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój, i niech idzie za mną”. Pokuta wymaga odwrócenia się od takich rzeczy, jak nieuczciwość, duma, złość i nieczyste myśli, a zwrócenia się ku innym rzeczom, takim jak dobroć, bezinteresowność, cierpliwość i duchowość. Jest to powtórne zwrócenie się do Boga.

Pokuta nie tylko zmienia nas, lecz również błogosławi nasze rodziny i tych, których kochamy. Po właściwej pokucie i w Pańskim czasie wyciągnięte ramiona Zbawiciela nie tylko przygarną nas, lecz także obejmą życie naszych dzieci i potomków. Pokuta zawsze oznacza, że przed nami jest większe szczęście.

„Odpokutujcie, abym mógł was uzdrowić”, konferencja generalna, październik 2009

Zmiana naszego zachowania i powrót na „właściwą drogę” jest częścią pokuty, ale tylko częścią. Prawdziwa pokuta obejmuje również zwrócenie naszego serca i woli ku Bogu i wyrzeczenie się grzechu. Jak wyjaśniono w Ks. Ezechiela, kto odpokutuje, „odwróci się od […] grzechu, będzie wypełniał prawo i sprawiedliwość; będzie oddawał zastaw […] [i] postępował zgodnie z zasadami życia, nie popełniając występku” [...]. 

Prawdziwa pokuta musi zawierać wiarę w Jezusa Chrystusa, wiarę, że On może nas zmienić, wiarę, że On może nam wybaczyć oraz wiarę, że pomoże nam uniknąć kolejnych błędów. Ten rodzaj wiary sprawia, że Jego Zadośćuczynienie działa w naszym życiu. Kiedy z pomocą Zbawiciela „rozpoznamy” i „odwrócimy się”, możemy poczuć nadzieję w jego obietnicach i radość wybaczenia. Bez Odkupiciela nadzieja i radość, nieodłącznie związane z pokutą, stanowią tylko mierną zmianę zachowania. Lecz rozwijając wiarę w Niego, doświadczamy nawrócenia oraz Jego zdolności i chęci do wybaczania grzechu [...]. 

Zamiast szukać wymówek, wybierzmy pokutę. Dzięki pokucie możemy wejrzeć w siebie samych, tak jak syn marnotrawny z przypowieści, i zastanowić się nad wieczną wagą swych czynów. Kiedy rozumiemy, jaki wpływ mają nasze grzechy na wieczne szczęście, nie tylko jesteśmy zdolni do prawdziwej pokuty, ale również do dokonania poprawy [...].

W istocie to, że możemy odpokutować, jest dobrą nowiną ewangelii! Poczucie winy może zostać oddalone. Możemy być przepełnieni radością, uzyskać przebaczenie naszych grzechów i spokój sumienia. Możemy zostać uwolnieni od poczucia rozpaczy i od więzów grzechu. Możemy być przepełnieni cudownym światłem Boga i „nie [cierpieć] więcej”. Dzięki Zbawicielowi pokuta nie tylko jest możliwa, lecz daje też radość.

„Pokuta - wybór pełen radości”, konferencja generalna, październik 2016