Nauki Jezusa Chrystusa

Jezus naucza, że królestwo niebieskie jest dla tych, którzy się ukorzą.

Ew. Mateusza 5:3

Ci, którzy przyjmują pouczenie i są cierpliwi oraz wytrwali, otrzymują obietnicę, że „posiądą ziemię”.

Ew. Mateusza 5:5

Jezus nauczał: „Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest Ojciec wasz”, co oznacza, że ci, którzy okazują miłosierdzie, miłosierdzia dostąpią.

Ew. Mateusza 5:7

Jezus powiedział, że ci, którzy okazują sobie wzajemnie pokój, „synami Bożymi będą nazwani”.

Ew. Mateusza 5:9

Jezus obiecuje, że ci, którzy się smucą i zwracają do Niego, będą pocieszeni.

Ew. Mateusza 5:4

Tym, którzy szukają sprawiedliwości, obiecane jest, że ich pełne wiary pragnienia zostaną zaspokojone.

Ew. Mateusza 5:6

Jezus naucza, że ci, którzy starają się być dobrzy w swoich sercach i umysłach, „Boga oglądać będą”.

Ew. Mateusza 5:8

Jezus głosi, że kiedy ludzie są prześladowani z powodu sprawiedliwego życia, „ich jest Królestwo Niebios”.

Ew. Mateusza 5:10

Jezus nauczał, że wszyscy wierni ludzie otrzymają jednakową nagrodę w niebie, niezależnie od tego, jak długo byli wierni (zob. Ew. Mateusza 20:1–16).

Jezus dał nam ważną lekcję o przebaczaniu, zadając pytanie: „Czy i ty nie powinieneś był zlitować się nad współsługą swoim, jak i ja zlitowałem się nad tobą?” (Ew. Mateusza 18:33).

Jezus powiedział, że powinniśmy miłować bliźniego. Z przypowieści o miłosiernym Samarytaninie uczymy się, że naszym bliźnim może być każda osoba, łącznie z obcymi czy wrogami (zob. Ew. Łukasza 10:25–37).

Każda osoba, która zwraca się do Chrystusa, zostanie przez Niego z miłością przyjęta, a stanie się to niezależnie od czynów w przeszłości (zob. Ew. Łukasza 15:11–32).

Kiedy jesteśmy zagubieni lub samotni i zwracamy się do Jezusa, On nie tylko ponownie nas przygarnia, ale cieszy się, jak pasterz, który mówi: „Weselcie się ze mną, gdyż odnalazłem moją zgubioną owcę!” (Ew. Łukasza 15:1–6).

„Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: Według wiary waszej niechaj się wam stanie. I otworzyły się ich oczy; a Jezus przykazał im surowo, mówiąc: Baczcie, aby nikt się o tym nie dowiedział!” (Ew. Mateusza 9:27–31).

„I podnieśli swój głos, mówiąc: Jezusie, Mistrzu! Zmiłuj się nad nami. A gdy ich ujrzał, rzekł do nich: Idźcie, ukażcie się kapłanom. A gdy szli, zostali oczyszczeni” (Ew. Łukasza 17:12–19).

„A Jezus, ujrzawszy ją, przywołał ją i rzekł do niej: Kobieto, uwolniona jesteś od choroby swojej. I położył na nią ręce; i zaraz wyprostowała się, i chwaliła Boga” (Ew. Łukasza 13:11-17).

„Oto wynoszono zmarłego, jedynego syna matki, która była wdową […]. A gdy ją Pan zobaczył, użalił się nad nią i rzekł do niej: Nie płacz. I rzekł: Młodzieńcze, tobie mówię: Wstań. I podniósł się zmarły” (Ew. Łukasza 7:12–15).

„Rzecze im Jezus: napełnijcie stągwie wodą […]. Potem rzekł do nich: Zaczerpnijcie teraz i zanieście gospodarzowi wesela! A oni zanieśli. A gdy gospodarz wesela skosztował wody, która się stała winem (a nie wiedział skąd jest […]) przywołał oblubieńca” (Ew. Jana 2:3–11).

„A o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, idąc po morzu” (Ew. Mateusza 14:25).

„A On wziął owe pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił, łamał chleby i dawał uczniom, aby kładli przed nimi; i owe dwie ryby rozdzielił między wszystkich. I jedli wszyscy, i nasycili się” (Ew. Marka 6:39–42).