Proroctwa biblijne

Biblia głosi: „Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom, prorokom” (Ks. Amosa 3:7). Bóg stosuje ten schemat od zawsze: „Jak od wieków zapowiedział przez usta świętych proroków swoich” (Ew. Łukasza 1:70). Za pośrednictwem proroków Bóg ostrzega nas, daje objawienia i wskazówki. On pragnie, żeby Jego dzieci się uczyły, wzrastały i by niczego im nie brakowało.

Prorocy mogą ostrzec ludzi, przepowiadając ważne wydarzenia. Baczenie na słowa proroków pomaga nam przygotować się na przyszłe wydarzenia. Kiedy widzimy wypełnianie się proroctw, wzmacnia to naszą wiarę w słowo Boże. W Biblii czytamy o wielu proroctwach, które wypełniły się na przestrzeni dziejów, a także o objawieniach wydarzeń, które dopiero mają nastąpić.

Z pism świętych uczymy się, że Pan powołuje proroków „aby przygotować świętych do dzieła posługiwania [i] do budowania ciała Chrystusowego” (List do Efezjan 4:12). Prorocy nauczają nas i przypominają nam, jak się udoskonalać i ostatecznie doświadczać więcej szczęścia.

Bóg nadal okazuje miłość Swoim dzieciom, przekazując im informacje, których potrzebują one współcześnie. Żyjący prorocy otrzymują objawienia od Boga i przekazują instrukcje oraz rady wszystkim ludziom w dzisiejszych czasach. W ostatnich latach prorocy i apostołowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich udzielali nam porad dotyczących tego, jak przygotować się na trudne czasy, być rozważnym finansowo, pamiętać o znaczeniu wykształcenia, małżeństwa i relacji rodzinnych oraz jak odnaleźć i zachować wiarę w chwilach życiowych prób.

Na długo przed narodzeniem Jezusa starożytni prorocy przepowiedzieli wiele wydarzeń dotyczących Jego roli i misji. Proroctwa te zostały dane ludziom, żeby mogli rozpoznać Jezusa, kiedy przyjdzie na świat, i mieć wiarę w Niego jako ich Zbawiciela. Izajasz pisał o Jezusie 700 lat przed Jego narodzinami, o czym czytamy dziś w Starym Testamencie: „Oto panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Immanuel” (Ks. Izajasza 7:14). Następnie obwieścił: „Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju” (Ks. Izajasza 9:5).

Inni prorocy ze Starego Testamentu niezwykle szczegółowo przepowiadali życie Jezusa. Micheasz wiedział, że Zbawiciel urodzi się w Betlejem (zob. Ks. Micheasza 5:1). Ozeasz mówił o tym, że mały Jezus będzie przebywał w Egipcie (zob. Ks. Ozeasza 11:1). W Księdze Psalmów jest mowa o tym, że Jezus będzie nauczał za pomocą przypowieści i że zostanie odrzucony przez Swój własny lud (zob. Ks. Psalmów 69:9; 78:2). Inne piękne proroctwo Izajasza mówi o roli i ofierze Jezusa: „Lecz on nasze choroby nosił, nasze cierpienia wziął na siebie […]. Lecz on zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni” (Ks. Izajasza 53:4–5).

Wszyscy prorocy Boży składali świadectwo o Jezusie. Prorocy Starego Testamentu opisywali wydarzenia, które miały nastąpić setki lat później. Izajasz przepowiedział, że Jezus będzie pośmiewiskiem, że będą na Niego pluć i Go bić (zob. Ks. Izajasza 50:6). Prorok Zachariasz wiedział, że choć Jezus zostanie ukrzyżowany, to będzie się modlić za Swoich wrogów (zob. Ks. Zachariasza 12:10). I, co najważniejsze, prorocy w całej Biblii głosili Bożą wieść o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa (zob. Ks. Izajasza 25:8) i o naszym zmartwychwstaniu za Jego przyczyną (zob. Ks. Izajasza 26:19; Ks. Joba 19:26).

Mojżesz ostrzegł faraona, że jeśli Izraelici nie zostaną uwolnieni, Egipcjanie doświadczą chorób, plag i ostatecznie śmierci swych pierworodnych synów (zob. II Ks. Mojżeszowa 7–12). Każde z tych proroctw się wypełniło. Faraon nakazał Mojżeszowi opuścić Egipt wraz z Izraelitami. Mojżesz rozdzielił wody Morza Czerwonego, żeby mogli bezpiecznie uciec.

Starotestamentowy prorok Jeremiasz przepowiedział zniszczenie Jerozolimy (zob. Ks. Jeremiasza 25:2, 9–11). Z historii wiemy, że Babilończycy rzeczywiście zniszczyli Jerozolimę w 587 r. p.n.e. Prorok Lehi z Księgi Mormona również ostrzegał ludzi przed nadchodzącą zagładą Jerozolimy. Dzięki otrzymanemu od Boga objawieniu Lehi wraz z rodziną uciekł z miasta. Historia jego rodziny opisana jest w Księdze Mormona, jeszcze jednym świadectwie o Jezusie Chrystusie.

Odstępstwo to okres, gdy na ziemi nie ma Bożego upoważnienia. Po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Jezusa Jego uczniowie wiedzieli, że powróci On pewnego dnia, zgodnie z tym, co zapowiedział. Apostoł Paweł nauczał jednak, że Kościół, który Jezus ustanowił, pogrąży się w odstępstwie przed ponownym przyjściem Chrystusa: „Niechaj was nikt w żaden sposób nie zwodzi; bo nie nastanie pierwej, zanim nie przyjdzie odstępstwo” (II List do Tesaloniczan 2:3). Odstępstwo trwało przez wieki od śmierci pierwszych Apostołów, którzy otrzymali od Jezusa kapłańskie upoważnienie.

Choć Bóg wiedział, że Jego kapłańskie upoważnienie wraz z prorokami i pełnią ewangelii Jezusa Chrystusa zniknie z ziemi na pewien czas, obiecał On, że pewnego dnia zostanie to przywrócone. Piotr obiecał w Nowym Testamencie, że w dniach ostatnich nastanie „[czas] odnowienia [przywrócenia] wszechrzeczy” (Dzieje Apostolskie 3:21). To przywrócenie ewangelii Jezusa rozpoczęło się w 1820 roku, kiedy Bóg powołał Proroka Józefa Smitha i przywrócił Swoje upoważnienie kapłańskie na ziemi. Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest prowadzony przez żyjących proroków od chwili swego powstania w 1830 roku.

Prorok Ezechiel wyjawił, że kroniki potomków Judy (Biblia) i kroniki potomków Józefa (Księga Mormona) pewnego dnia połączą się, by zjednoczyć lud Pana w prawości. „A ty, synu człowieczy, weź sobie kawałek drewna i napisz na nim: Należy do Judy i synów izraelskich, jego bratnich plemion. Weź także drugi kawałek drewna i napisz na nim: Należy do Józefa, drewno Efraima, i całego domu izraelskiego, jego bratnich plemion. Potem złóż razem obydwa drewna w jeden kawałek, aby stanowiły jedno w twoim ręku” (zob. Ks. Ezechiela 37:16–17). Zarówno Biblia, jak i Księga Mormona zawierają nauki o Bogu i Jezusie Chrystusie oraz o tym, w jaki sposób możemy powrócić do Nich i z Nimi żyć.

Choć ustanawianie królestwa Chrystusa na ziemi już się rozpoczęło, to nie zostało jeszcze ukończone. Daniel prorokował w Starym Testamencie, że królestwo Boże będzie wzrastało, aż „[wypełni] całą ziemię” i że „ostoi się na wieki” (Ks. Daniela 2:35, 44). Sam Jezus prorokował, że „będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi” (Ew. Mateusza 24:14). Aby wypełnić to proroctwo i zanieść ewangelię całemu światu, Pan powołuje misjonarzy.

Pan ostrzegł lud Izraela ustami Mojżesza, że jeśli nie będą dawać baczenia Jego słowom, to „rozproszy [ich] pomiędzy wszystkie ludy od krańca po kraniec ziemi” (V Ks. Mojżeszowa 28:64). Jednak obiecał też: „I sam zgromadzę resztę moich owiec ze wszystkich ziem, do których je wygnałem” (Ks. Jeremiasza 23:3). Bóg gromadzi Swoje dzieci pracą członków Kościoła i misjonarzy, którzy nauczają prawd o Bożym planie. Kiedy ludzie przyjmują chrzest w Kościele Chrystusa, stają się częścią domu Izraela i są zgromadzeni w sensie duchowym.

Bóg posłał aniołów, by obwieścili pierwszym Apostołom Chrystusa: „Ten Jezus, który od was został wzięty w górę do nieba, tak przyjdzie, jak go widzieliście idącego do nieba” (Dzieje Apostolskie 1:11). Pewnego dnia Zbawiciel powróci w mocy i chwale, by rościć sobie prawo do Swego królestwa i osądzić wszystkich ludzi. Dzień, w którym to nastąpi, zwany jest Drugim Przyjściem. Prorocy mówią o tym od zarania dziejów. W Starym Testamencie Zachariasz prorokował, że tego dnia „będzie Pan królem całej ziemi, w owym dniu Pan będzie jedyny i jedyne będzie jego imię” (Ks. Zachariasza 14:9).

Nie znamy dokładnej daty przyjścia Jezusa. Jezus powiedział: „A o tym dniu i godzinie nikt nie wie; ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko sam Ojciec” (Ew. Mateusza 24:36). Dzięki prorokom wiemy jednak, że powrót Jezusa będzie kulminacyjnym punktem w Bożym planie oraz cudownym wydarzeniem dla tych, którzy na Niego czekają. „Aby […] zginało się wszelkie kolano […], i aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca” (List do Filipian 2:10–11). Następnie „Pan […] zetrze łzę z każdego oblicza” (Ks. Izajasza 25:8) i sprawiedliwi dostaną swoją wieczną nagrodę.