Często zadawane pytania

Tak! Zdecydowanie tak. Słowo „mormon” to tak naprawdę tylko przydomek. Jesteśmy członkami Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. W związku z tym wierzymy, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, Zbawicielem świata i kocha nas wszystkich bardziej, niż jesteśmy w stanie to sobie wyobrazić. Czy oznacza to, że wyznajemy dokładnie to samo, co inne chrześcijańskie kościoły? Nie, ale zdecydowanie uważamy się za oddanych naśladowców Jezusa Chrystusa.

Wiele religii chrześcijańskich używa terminu „Trójca Święta”, by opisać Boga Ojca, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego. Święci w dniach ostatnich mocno wierzą w każdą z tych istot, ale nie wierzą, że stanowią one jedną osobę. Sądzimy, że są one zjednoczone w celu. Tym celem jest pomoc nam w osiąganiu prawdziwej radości w doczesnym życiu i w życiu, które nastanie (w które także wierzymy).

Tak! Jezus jest podstawą naszej wiary. W istocie, wolimy używać pełnej nazwy naszego Kościoła, która brzmi: Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.

Księga Mormona zawiera zdanie: „I mówimy o Chrystusie, znajdujemy radość w Chrystusie, nauczamy o Chrystusie, prorokujemy o Chrystusie i zapisujemy nasze proroctwa, aby nasze dzieci wiedziały, skąd mogą oczekiwać odpuszczenia grzechów” (2 Nefi 25:26).

Określenie „mormoni” to przydomek, który wywodzi się z księgi charakterystycznego dla naszego Kościoła pisma świętego, zwanego Księgą Mormona. Nie wymyśliliśmy tego przydomka, jednak wielu ludzi używa go, aby opisać Kościół i jego członków. W przeszłości przyjęliśmy to określenie, a nawet sami go używaliśmy, ale niedawno poprosiliśmy wszystkich, aby nazywali Kościół jego pełną nazwą, która brzmi: Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Dzięki temu wszyscy mogą dowiedzieć się, że Jezus jest w centrum naszej religii i wierzeń.

„Święci w dniach ostatnich” to właściwe określenie dla przyjaciół, którzy są członkami Kościoła.

Tak. Stanowczo tak. Jest słowem Boga, świętym tomem pism świętych i niezbędną lekturą człowieka, chcącego wieść szczęśliwe życie. Poza Biblią, także znajdujemy natchnienie w innych księgach pism świętych, które występują jedynie w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Wszystkie te księgi mają wspólny cel — nauczać ważnych prawd o Jezusie Chrystusie.

Biblia została spisana przez natchnionych ludzi zwanych prorokami. Bóg przemawiał do takich proroków, jak Mojżesz czy Izajasz, a oni spisywali Jego nauki. Z tych zapisów składa się Stary Testament. Nowy Testament to życie Jezusa opisane przez naocznych świadków, Jego naśladowców. To także listy Pawła i innych apostołów. Obydwa te testamenty zostały później przetłumaczone i zebrane w jedną księgę, znaną nam obecnie pod nazwą Biblia Święta.

Księga Mormona to zbiór natchnionych pism świętych. Zawiera wskazówki, które możemy wykorzystać w naszym życiu, i prowadzi nas ku Jezusowi. Skąd się wzięła jej nazwa? Setki lat temu starożytny prorok o imieniu Mormon opracował tekst opisujący historię swojego ludu. Okazuje się, że lud ten miał wiele problemów zbliżonych do tych, jakim my stawiamy czoła. Podobnie jak my znajdował on siłę, gdy zwracał się do Jezusa Chrystusa. Dzisiaj Księga Mormona czytana równolegle z Biblią daje nam poczucie bliskości Boga i zrozumienie Jego wielkiej miłości do nas.

Oto zwięzłe streszczenie tysiącletniej historii opisanej w Księdze Mormona:

Ogólnie mówiąc, Księga Mormona jest historią o pewnej rodzinie. Lehi był prorokiem w Jerozolimie. Bóg ostrzegł go we śnie, by razem ze swoją rodziną opuścił Jerozolimę, ponieważ miasto to miało zostać wkrótce podbite. Przepłynęli przez ocean na kontynenty amerykańskie. Laman i Lemuel, najstarsi synowie Lehiego, nie wierzyli w to, że ich ojciec otrzymywał natchnienie od Boga. Ich młodszy brat, Nefi, był pełen wiary. Został wybrany przez Boga, by przewodzić tej rodzinie i być ich nauczycielem.

Ostatecznie ludzie ci podzielili się na dwie grupy: Nefitów i Lamanitów. Grupy te często walczyły między sobą, a ich wiara w Jezusa była ciągle poddawana próbie. Wiara ta przebija z kart Księgi Mormona w pełnych mocy kazaniach, życiowych lekcjach i opisach duchowych przeżyć.

Po zmartwychwstaniu Jezus odwiedził Swój lud na kontynentach amerykańskich. Uczył o chrzcie i przebaczeniu. Uzdrawiał chorych i błogosławił dzieci. Założył Swój Kościół. W przeciwieństwie do ludzi w Jerozolimie lud zgromadzony na kontynentach amerykańskich słuchał Jezusa. Po Jego wizycie przez setki lat żył w pokoju.

Z czasem jednak ludzie ci zaczęli tracić wiarę i ponownie zaczęły się pośród nich wojny, co doprowadziło do zagłady niemal całej populacji.

Podobnie jak Biblię, Księgę Mormona spisywało wielu autorów. Jest to zbiór dzienników i historii przekazywanych jednemu pisarzowi przez drugiego przez okres około tysiąca lat. Pierwszym autorem jest prorok Nefi, który opuścił Jerozolimę razem ze swoją rodziną w 600 r. p.n.e. i przybył na kontynenty amerykańskie. Nefi przekazał kronikę swemu młodszemu bratu, który następnie wręczył ją swojemu synowi. Każdy autor przekazywał kronikę zaufanej osobie. Mormon był prorokiem, który połączył wszystkie zapisy zebrawszy je w jedną księgę. Księga ta otrzymała więc nazwę, która brzmi: Księga Mormona.

W 1823 r. Józef Smith dotarł do tych pradawnych kronik i przetłumaczył je mocą Boga.

Księga Mormona potwierdza treść Biblii i wielokrotnie tłumaczy nauki Jezusa Chrystusa. Na przykład, Ewangelie Marka i Łukasza w Biblii przedstawiają te same historie o Jezusie, ale czytanie ich obu sprawia, że można dowiedzieć się więcej.

Zestawione razem, Księga Mormona i Biblia przedstawiają wartość inspiracji, porad i pouczeń zebranych na przestrzeni kilku tysięcy lat. Księgi te ukazują, że Bóg kocha ludzi i prowadzi ich we wszystkich częściach świata. Studiując obie te księgi, dowiesz się, kim jest Bóg i czego dla ciebie pragnie.

Członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich są tacy, jak inni ludzie. A mianowicie, możesz zdziwić się, że są całkiem zwyczajni! W życiu doświadczają wzlotów i upadków, oraz wszystkiego, co pomiędzy. Święci w dniach ostatnich są znani z tego, że są szczęśliwi i pokojowo nastawieni do życia. Nie oznacza to jednak, że nie doświadczają wyzwań. Każdy w tym życiu toczy ciężkie bitwy, ale jeśli dołoży starań, by żyć według ewangelii Jezusa Chrystusa, może uzyskać dodatkową siłę i spokój, by je przetrwać.

Jeśli chodzi o sposób życia, święci w dniach ostatnich starają się, by Jezus był w centrum ich życia. Wiara w Zbawiciela i Jego nauki ma wpływ na ich codziennie decyzje dotyczące sposobu wypowiedzi, ubierania się oraz podejmowanych działań. Na przykład, starają się unikać pracy zawodowej w niedziele, aby móc uczęszczać do kościoła, służyć bliźnim i spędzać czas z rodziną. Poza tym wierni członkowie Kościoła także nie palą, nie piją alkoholu ani nie uprawiają hazardu.

Członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa decydują się nie pić piwa, ponieważ wierzą w natchniony kodeks zdrowia, który zachęca nas do dbania o ciało. Chodzi w nim przede wszystkim o kierowanie się zdrowym rozsądkiem. Nie zażywamy narkotyków. Nie pijemy alkoholu. Nie palimy tytoniu Ponadto jest w nim mowa o tym, że nie pijemy kawy ani herbaty. Nie do końca wiemy dlaczego, ale wierzymy, że wskazówki te pochodzą od Boga, więc dokładamy starań, aby wystrzegać się tych substancji.

W Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest wiele tradycji kulturowych oraz zwyczajów, które koncentrują się na rodzinie. Na przykład, członkowie Kościoła przeznaczają jeden wieczór w każdym tygodniu na domowy wieczór rodzinny. Inne zajęcia w ciągu tygodnia to spotkania w kościele, takie jak: wspólnie przygotowane posiłki, projekty służby czy spotkania dla nastolatków. Wiele naszych tradycji jest typowych, jak na przykład obchodzenie świąt z naszymi rodzinami. Inne są bardziej wyjątkowe, jak na przykład udzielenie błogosławieństwa niemowlęciu w czasie spotkania kościelnego. W rodzinie razem modlimy się, czytamy pisma święte, a w pierwszą niedzielę każdego miesiąca razem pościmy przez 24 godziny.

Nie. Rodziny świętych w dniach ostatnich mogą być bardzo różnorodne. Czy istnieje zalecana liczba członków rodziny? Też nie. To bardzo osobista decyzja. Kochające się rodziny mogą być duże, małe lub średnie.

Nie. We wczesnej historii Kościoła Pan polecił ograniczonej liczbie członków Kościoła praktykę wielożeństwa. Jednakże objawienie otrzymane pod koniec XIX wieku zakończyło ten obyczaj. Od tego czasu Kościół naucza, że modelem małżeństwa, zalecanym przez Pana w naszych czasach, jest monogamia. Niektóre osoby wciąż praktykują poligamię, ale nie są one członkami Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.

Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest bezpiecznym miejscem, w którym ludzie, dzięki Jezusowi Chrystusowi, mogą znaleźć nadzieję lepszego życia. Kościół udostępnia natchnione materiały, przedstawia praktyki i nauki, dzięki którym rozwiniesz i umocnisz swoją relację z Bogiem. Ponadto bycie członkiem Kościoła oznacza przynależność do społeczności ludzi, którzy troszczą się o siebie nawzajem.

Tak, obchodzą te święta zarówno osobiście, jak również jako społeczność Kościoła. Przecież narodziny Chrystusa i Jego zmartwychwstanie są najbardziej warte uczczenia, cóż ważniejszego można świętować? Czasami ludzie mylą nas z kilkoma chrześcijańskimi kościołami, które nie obchodzą świąt, ale bądź pewien, my je obchodzimy.

Godziny rozpoczęcia nabożeństw kościelnych są różne. Zawsze jednak odbywa się jedno główne spotkanie dla wszystkich oraz oddzielne lekcje dla różnych grup wiekowych czy organizacji.

Główne nabożeństwo dla wszystkich nazywamy „spotkaniem sakramentalnym”. Składają się na nie pieśni, modlitwy i kazania („przemówienia”) wygłaszane przez różnych członków kongregacji. Najważniejszą częścią spotkania jest przyjmowanie sakramentu (komunii), który upamiętnia Zbawiciela.

Wzrasta liczba ludzi, którzy odrzucają koncepcję zorganizowanej religii. Wolą oni rozwijać się duchowo na swój własny sposób i dokładają starań, by wieść dobre życie. Ludzie potrzebują jednak i zorganizowanej religii, i osobistej duchowości. Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich zapewnia strukturę i upoważnienie kapłańskie, które są niezbędne, by wypełniać wszystkie przykazania Boga, łącznie z chrztem i przyjmowaniem sakramentu (czyli komunii). Należy w niedziele chodzić do kościoła, ale także w ciągu tygodnia podejmować wysiłki, by dbać o duchowość i służyć bliźnim.

Po prostu wyglądaj schludnie. Możesz przyjść ładnie ubrany w to, w czym czujesz się wygodnie. Większość mężczyzn zakłada do kościoła garnitury lub koszule i krawaty, a kobiety zazwyczaj zakładają sukienki albo spódnice. Dzieci są zazwyczaj także starannie ubrane.

Mamy nadzieję, że nie. Wielu naszych członków przychodzi do kościoła w pojedynkę co niedziela. Ale jeśli chciałbyś, by ktoś ci towarzyszył w czasie pierwszej wizyty, skontaktuj się z lokalnymi misjonarzami, którzy pomogą ci znaleźć osobę towarzyszącą. Trudno jest być kimś nowym, niezależnie od sytuacji, ale szybko poznasz innych członków kongregacji i poczujesz się jak w domu.

Tak! Zapraszamy do udziału w naszych cotygodniowych zajęciach, spotkaniach towarzyskich, projektach służby i nabożeństwach kościelnych. Z chęcią cię poznamy i docenimy twoje zaangażowanie w działania naszej wspólnoty.

Nie. Od osób odwiedzających nie wymaga się aktywnego udziału. Kiedy podczas sakramentu (który jest podobny do komunii) rozdawane są chleb i woda, możesz po prostu przekazać tackę kolejnej osobie. Po prostu czerp radość z nabożeństwa. Podczas lekcji w Szkole Niedzielnej nauczyciel często prosi ochotników, by czytali fragmenty z pism świętych. Jeśli wolisz nie brać w tym udziału, po prostu nie podnoś ręki.

To prawdopodobnie zależy od rozmiaru wspólnoty, którą odwiedzasz. Niektóre wspólnoty są tak duże, że praktykujący członkowie mogą nie zauważyć, że jesteś osobą odwiedzającą. Inne wspólnoty są tak małe, że wszyscy członkowie znają się nawzajem i z pewnością rozpoznają i powitają nową osobę. W każdym razie bez wahania przedstaw się albo zadawaj pytania. Wszyscy ucieszą się z twojej obecności.

Mogą i robią to. Wygłaszają kazania z mównicy, służą jako misjonarki, przywódczynie, doradczynie i nauczycielki oraz mają wiele innych obowiązków.

Nie. Nie prosimy o datki ani nie zbieramy pieniędzy.

Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich został formalnie zorganizowany w Fayette w stanie Nowy Jork w 1830 r. Pierwszym Prezydentem Kościoła był Józef Smith. W wizji ujrzał on Jezusa Chrystusa i Boga Ojca. Został powołany na proroka, by przywrócić Kościół Jezusa Chrystusa. Otrzymał kapłaństwo Boga, przetłumaczył Księgę Mormona i wysyłał misjonarzy, aby głosili ewangelię w Ameryce Północnej, a także za oceanem.

W wyniku prześladowań siedziba główna Kościoła przenosiła się do Ohio, Missouri i Illinois. Potrzebne było miejsce zgromadzenia się członków. Z powodu podejrzliwości i lokalnych konfliktów politycznych prorok Józef Smith w 1844 roku został bezprawnie uwięziony i zabity przez motłoch.

Brigham Young stanął na czele kościoła jako jego kolejny prezydent. Poprowadził świętych i ich wozy przez równiny Stanów Zjednoczonych do Gór Skalistych w stanie Utah. Od tego czasu liczba członków na całym świecie znacznie wzrosła. Obecnie w ponad 170 krajach świata mamy ponad 16 milionów członków.

Zmartwychwstanie oznacza ponowne zjednoczenie ducha i ciała po śmierci, by już nigdy więcej się nie rozłączyć. Jezus powstał z martwych, czyli zmartwychwstał trzy dni po Swym ukrzyżowaniu. On wciąż żyje i my również zmartwychwstaniemy i będziemy mogli ponownie żyć z Bogiem.

Nikt nie wie, kiedy nastąpi Drugie Przyjście Jezusa Chrystusa, ale wiemy, że ono nastąpi. Aniołowie głosili apostołom Jezusa: „Ten Jezus, który od was został wzięty w górę do nieba, tak przyjdzie, jak go widzieliście idącego do nieba” (Dzieje Apostolskie 1:11). W Biblii i Księdze Mormona wymienione są znaki, które poprzedzą Drugie Przyjście. Należą do nich: wojny, klęski głodu i głoszenie ewangelii Jezusa Chrystusa wszystkim narodom.

• Chrystus

• Zbawiciel

• Odkupiciel

• Syn Boga

• Jehowa

• Baranek Boży

• Chleb żywota

• Doradca

• Immanuel

• Światłość świata

• Pan

• Mistrz

• Pośrednik

• Żywa Woda

• Książę Pokoju

• Orędownik

• Mesjasz

• Święty Izraela

• Jednorodzony

• Dobry Pasterz

Wszyscy jesteśmy dziećmi naszego Ojca Niebieskiego i jako dobry i miłujący Ojciec jest On świadomy twego istnienia. On cię zna — wyzwania, z jakimi się mierzysz, sukcesy, mocne strony oraz twój niesamowity potencjał. Mając całą tę wiedzę, On cię kocha. Nic nie jest dla Niego ważniejsze niż twoje szczęście. Dlatego pragnie, abyś Go poznał.

Jeśli szukasz niezaprzeczalnego naukowego dowodu na istnienie Boga, proponujemy, abyś inaczej do tego podszedł. Każdy z nas może dowiedzieć się, że Bóg istnieje, ale dzieje się to w głęboko osobistym procesie szukania Go poprzez studiowanie, służbę, modlitwę i boskie natchnienie. Kiedy zdobędziemy tę wiedzę, możemy wszędzie dostrzec dowody na istnienie Boga — w naturze, codziennym życiu i Jego odpowiedziach na nasze modlitwy.

W Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich nie ma chyba ważniejszego tytułu Boga niż Ojciec Niebieski. Jest tak, ponieważ wierzymy, że każda osoba posiada ducha, a Bóg jest ojcem wszystkich tych duchów. Jesteśmy dosłownie Jego dziećmi, a On pragnie utrzymywać z nami kontakt. Inne imiona Boga (które pochodzą z języka hebrajskiego) można również znaleźć w Biblii, na przykład: Elohim, Jehowa i Abba. Ostatniego z nich użył Jezus Chrystus, gdy modlił się w Ogrodzie Getsemane. Co oznacza Abba? Ojciec.

Biblia zachęca nas do modlitwy, podając wiele przykładów i porad, jak się modlić:

Ew. Marka 11:24

„Dlatego powiadam wam: Wszystko, o cokolwiek byście się modlili i prosili, tylko wierzcie, że otrzymacie, a spełni się wam”.

List do Kolosan 4:2

„W modlitwie bądźcie wytrwali i czujni z dziękczynieniem”

List Jakuba 5:16

„Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni. Wiele może usilna modlitwa sprawiedliwego”

I List Jana 5:14

„Taka zaś jest ufność, jaką mamy do niego, iż jeżeli poprosimy o coś według jego woli, wysłuchuje nas”

Kiedy Jezus Chrystus zachęcał swoich uczniów do modlitwy, zaofiarował modlitwę jako przykład. Ten przykład modlitwy zwany jest modlitwą Pańską. Możemy się modlić według tego samego wzoru. Zaczynamy od zwrócenia się do Boga i okazania Mu wdzięczności, a następnie prosimy o rzeczy, których potrzebujemy, a na końcu modlitwy mówimy „amen”. Przykład można znaleźć zarówno w Ew. Mateusza 6:9–13, jak i w Ew. Łukasza 11:1–4.

Istnieje wiele różnych sposobów modlitwy. Możemy modlić się sami lub z rodziną. Możemy odmawiać modlitwy w czasie posiłku, przed snem, z samego rana i zawsze wtedy, kiedy czujemy taką potrzebę. Ważne jest, abyśmy poświęcili czas, by szczerze wyrazić Bogu naszą wdzięczność i prosić Go o pomoc.

Oprócz modlitwy medytacja może nam pomóc skupić się na Bogu i poczuć Ducha. W tym sensie medytacja jest formą modlitwy.

To zależy. Do świątyni mogą wejść jedynie członkowie Kościoła, którzy przygotowali się do tego, aby jak najwięcej się w niej nauczyć. Jednakże zaraz po ukończeniu budowy świątyni oraz przy innych szczególnych okazjach organizowane są dni otwarte dla publiczności, kiedy można zwiedzać świątynię. Tereny przyświątynne są ogólnodostępne, jak też centra dla odwiedzających znajdujące się przy wielu świątyniach.

Dla świętych w dniach ostatnich świątynia różni się znacząco od innych budynków kościelnych. Jest to miejsce, do którego członkowie Kościoła udają się, aby złożyć Bogu obietnice. Są to obietnice związane z przestrzeganiem przykazań, byciem dobrymi mężami i żonami oraz z troską o bliźnich, okazywaną poprzez dzielenie się tym, co posiadamy. Ponieważ wierzymy, że rodziny są wieczne, wiele pracy, która odbywa się w świątyniach, ma na celu pogłębienie więzów rodzinnych. Małżeństwa zawierane są na całą wieczność, a nie „dopóki śmierć was nie rozłączy”. Rodzice i dzieci stają się wiecznymi rodzinami. Pamiętamy też o naszych przodkach. W świątyniach wiele się dzieje!

Rodzina zajmuje główne miejsce w planie Boga dla naszego szczęścia, a małżeństwo ma trwać dłużej niż „póki śmierć nas nie rozłączy”. Zawierając małżeństwo w świątyni, mąż i żona jednoczą się na wieczność. Taka ceremonia ślubu jest zwana „zapieczętowaniem” w świątyni, ponieważ para zostaje połączona na to życie i na wieczność. Państwo młodzi obiecują, że będą z pełnym oddaniem szanować i miłować się nawzajem, że będą postępować zgodnie z naukami Jezusa i brać z Niego przykład. Jeśli dotrzymają tych obietnic, to wówczas jest im obiecane, że ich małżeństwo i rodzina będą trwać w życiu, które nastanie.

W świątyniach Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich mężowie i żony łączą się na zawsze. Ta ceremonia ślubna jest nazywana „zapieczętowaniem”, ponieważ para łączy się na to życie i na całą wieczność. Po ceremonii często następuje tradycyjne wesele, z przyjęciem, posiłkiem, tańcami, w gronie bliskich osób, które wspólnie chcą uczcić miłość.

Specyficzna i unikalna odzież religijna jest czymś powszechnym w wielu religiach. Ma ona wiele celów. Mormońska bielizna, poprawnie nazywana odzieniem, składa się z dwóch części, podobnych do podkoszulka i szortów. Jest noszona pod ubraniem przez dorosłych członków Kościoła. Służy im jako przypomnienie obietnic złożonych Bogu. Członkowie, którzy ją noszą, uznają ją za świętą.

Członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich mogą poślubiać, kogo chcą. Jednakże święta ceremonia zawarcia małżeństwa w świątyni jest zarezerwowana jedynie dla dwojga godnych członków Kościoła.

Dla nas niebo to życie w obecności Boga i Jezusa na zawsze. Pisma święte dają nam wgląd w to, jak to będzie wyglądało. Jezus oświadczył: „W domu Ojca mego wiele jest mieszkań” (Ew. Jana 14:2). Jedną z największych radości nieba jest to, że jeśli jesteśmy prawi, możemy żyć z naszymi rodzinami na zawsze oraz stać się „dziedzicami Bożymi [i] współdziedzicami Chrystusa” (List do Rzymian 8:17). Nie znamy oczywiście wszystkich szczegółów życia w niebie, ale ostatecznie wierzymy, że jest to miejsce „wiecznego szczęścia” (Mosjasz 2:41), co brzmi bardzo zachęcająco.

Mamy inne wyobrażenie piekła niż lawa, ogień i widły przedstawiane w filmach. Duchy osób, które zdecydują się nie iść za Bogiem w tym życiu, pójdą po śmierci do tymczasowego piekła. W tym przypadku „piekło” odnosi się bardziej do stanu umysłu niż do rzeczywistego miejsca. Ból będzie wynikiem żalu i smutku — a nie ognia i siarki.

Jednak Bóg i Jezus są nieskończenie sprawiedliwi i miłosierni. Wierzymy, że ci ludzie, którzy nie mieli okazji poznać Jezusa i przyjąć Go w życiu doczesnym, będą mieli taką możliwość po śmierci. Będą nauczani Jego ewangelii i, jeśli zwrócą się ku Bogu, po Sądzie Ostatecznym znajdą miejsce w niebie.

Sąd Ostateczny nastąpi po powrocie Jezusa na ziemię i po naszym zmartwychwstaniu. Na podstawie naszych czynów i pragnień naszych serc będą nam dane różne „stopnie chwały”, zgodnie z treścią I Listu do Koryntian 15:41–42: „Inny blask słońca, a inny blask księżyca, i inny blask gwiazd; bo gwiazda od gwiazdy różni się jasnością. Tak też jest ze zmartwychwstaniem”. Dzięki doskonałej miłości i zrozumieniu Zbawiciela wszyscy będą mieli lepsze życie niż na ziemi, ale tylko ci, którzy podążali za Bogiem, będą mogli żyć w Jego bezpośredniej obecności.

Kiedy święci w dniach ostatnich zawierają związek małżeński, to ma on trwać wiecznie. Podczas ceremonii zawarcia małżeństwa w świątyni wypowiadane są słowa: „Na ten czas i na całą wieczność”, a nie: „Dopóki śmierć nas nie rozłączy”. Jednak to nie słowa sprawiają, że możliwe jest zawarcie wiecznego związku małżeńskiego. Sprawia to moc Boga. Dzieci urodzone parom, które zawarły związek małżeński w świątyni, są automatycznie „zapieczętowane” do swych rodziców. Rodziny, które przyłączają się do Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich po ślubie, mogą także udać się do świątyni, by zostać zapieczętowane.

Nie ma nic złego w odczuwaniu smutku. Możesz być smutny i wciąż wierzyć, że Bóg cię kocha i że w końcu wszystko się ułoży.

Nie bój się rozmawiać o swoich uczuciach, na przykład z terapeutą, kimś z rodziny, zaufanym przyjacielem lub przywódcą religijnym. Pozwól im cię pocieszyć, nawet jeśli nie mogą w pełni zrozumieć, przez co przechodzisz.

Możesz także znaleźć spokój w ewangelii Jezusa Chrystusa. Bóg istnieje, troszczy się o ciebie i zna cię. Jezus wziął na siebie wszelkie cierpienie, aby pomóc ci pokonać twoje. Możesz być znowu z bliskimi po śmierci. Te nauki nie usuwają całego bólu, ale dają nadzieję i zrozumienie.

„I [Bóg] otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły” (Objawienie Jana 21:4).

Szczęście to wybór. Możemy zdecydować, że będziemy szczęśliwi, nawet jeśli nie wszystko układa się po naszej myśli. Musimy pamiętać, że Bóg nas kocha i że „współdziała we wszystkim ku dobremu” (List to Rzymian 8:28). Jesteśmy tu po to, żeby wzrastać poprzez mierzenie się z wyzwaniami życia, ale również po to, żeby po drodze odnaleźć szczęście. Możemy wybrać szczęście poprzez nieporównywanie się do innych osób, okazywanie wdzięczności za to, co mamy, otaczanie się pozytywnymi ludźmi, służbę bliźnim i uznanie Bożego wpływu w swoim życiu. Z Księgi Mormona uczymy się, że „ludzie przychodzą na świat, aby mogli osiągnąć szczęście” (2 Nefi 2:25).

To trudne pytanie. Wszystko zaczyna się od drobiazgów. Pierwszy krok to pragnienie dokonania zmiany i nadzieja, że jest to możliwe. Możesz to zrobić z pomocą Boga. Z Księgi Mormona uczymy się, że „wielkie dzieła powstają w wyniku tego, co niepozorne i proste” (Alma 37:6).

Wybierz kilka prostych rzeczy, nad którymi możesz popracować. Mogą to być cele duchowe, takie jak modlitwa, czytanie pism świętych lub chodzenie do kościoła. Możesz także wyznaczyć sobie cele, które pozwolą ci przezwyciężyć złe nawyki lub grzechy. Jezus zapłacił cenę za wszystkie nasze błędy, grzechy i smutki, ponieważ nikt z nas nie jest doskonały. Jeśli nie wiesz, co musisz zmienić, zapytaj o to Boga. Możesz także spotkać się z misjonarzami, którzy pomogą ci dowiedzieć się więcej o tym, czego pragnie dla ciebie Bóg.

Tak. Jezus w 3. rozdziale Ew. Jana wyjaśnił, że narodziny z wody i ducha są konieczne, aby wejść do królestwa niebieskiego.

Święci w dniach ostatnich wierzą, że ludzie powinni być w stanie odróżnić dobro od zła, kiedy przystępują do chrztu. Dlatego członkowie Kościoła nie praktykują chrztu niemowląt. Dzieci mogą być ochrzczone, kiedy ukończą osiem lat.

Jeśli chrzest został dokonany bez właściwego upoważnienia lub w sposób, który różni się od chrztu Zbawiciela, to obrzęd ten musi zostać ponownie dokonany. Chrzest jest niezbędny do uzyskania członkostwa w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.

Bóg określił sposób, by każdy człowiek mógł otrzymać wszystkie Jego błogosławieństwa — również po śmierci. Chrzty i inne ważne obrzędy mogą być wykonane w zastępstwie osób, które zmarły bez nich. W Biblii (zob. I List do Koryntian 15:29) Apostoł Paweł pisze o chrzcie za zmarłych. Członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich praktykują ten obrzęd współcześnie. Odbywa się to w świątyniach.

Oto, na czym to polega: święci w dniach ostatnich badają historię rodziny, aby poznać imiona i nazwiska osób, które zmarły bez chrztu. Następnie w świątyni członkowie są chrzczeni w zastępstwie tych przodków. Ta służba za inne osoby jest ofiarowywana z miłości — a ponieważ życie trwa po śmierci, osoby, które zmarły, są świadome dopełnienia tych obrzędów i mogą zdecydować, czy chcą je przyjąć, czy nie.

Po przyjęciu chrztu osoby posiadające właściwe upoważnienie kapłańskie kładą ręce na głowie ochrzczonej osoby, aby „zatwierdzić” ją jako członka Kościoła i nadać jej dar Ducha Świętego.

Jezus nauczał, że chrzest jest wymogiem wejścia do królestwa niebieskiego. Ale co z ludźmi, którzy umierają bez chrztu lub nawet bez wiedzy o Jezusie? Czy oni również mogą dostąpić zbawienia?

Na szczęście Bóg jest kochający i zapewnił każdemu możliwość otrzymania wszystkich Jego błogosławieństw — nawet po śmierci. Chrzty i inne niezbędne obrzędy są dokonywane w świątyni w imieniu osób, które zmarły i nie miały okazji z nich skorzystać. Apostoł Paweł mówił o chrzcie za zmarłych w Biblii (I List do Koryntian 15:29), a członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich kontynuują tę samą praktykę w dzisiejszych świątyniach.

Oto jak to działa: Święci w dniach ostatnich badają historię swojej rodziny, aby znaleźć nazwiska osób, które zmarły bez chrztu. Następnie zostają ochrzczeni w świątyni w zastępstwie tych przodków. Ta posługa dla bliźnich oferowana jest w duchu miłości, a ponieważ życie trwa po śmierci, ci, którzy umarli, są świadomi obrzędów, i mogą zdecydować, czy je przyjmą, czy nie.